konuşmuyoruz...konuşursakta muhatabı ile değil gizli saklı köşelerde korkak ses tonları ile konuşuyoruz...sinsiyiz olabildiğince...sesimiz yükselmiyor hiç...
susmak aslında yok saymak...kaçmak sorundan...terörü konuşmuyoruz yok sayıyoruz çünkü insanlar ölmüyor sürekli...istanbul'un göbeğinde bomba patlıyor ertesi gün bombaya dair hiçbir iz bırakılmıyor ve kaldığımız yerden gündelik hayatımıza devam ediyoruz...çünkü bütün izler silinmiş...bir gün önceki faciayı anımsatacak herşeyi unutmayı kolay buluyoruz...izler yoksa konuşacak bişey yok...konuşacak bişey yoksa terör yok...sese dönüştürürsek kabul etmiş olacağız...
ne kadar az konuşan konuştuğunda da ne kadar anlamsız konuşan bir toplum olduğumuzun ayrımına bir kez daha vardım...saatlerce oturuyorum dostlarla... dönerken iç sesim "neler konuştunuz onca saat...neler paylaştınız" diyor....çoğunlukla anlamlı bir cevaba ulaşmıyor yine iç sesim...bunca yoğun bir gündemde ve kalabalıklaştığımızı zannederken her geçen gün eksiliyoruz susarak...
kadın hergün şiddete maruz kalıyor ama konuşmuyor...korkuyor...çünkü yok sayarsa bir daha yaşamayacak belkide...
işveren üç yıldır maaşına zam yapmamış çalışan gidip işverene "neden" diye sorup sohbet edemiyor...çünkü allaha şükür bir işi var...konuşursa ertesi gün oda olmayabilir? ama her an bulduğu her insana şirketi ve işvereni kötülüyor...fısır fısır....mide bulandırıcı ses tonları ile...
yıllara dayanan dostluk sekteye uğramış...incinen davranışlar çünkü hiç konuşulmamış...karşı tarafın anlaması beklenilmiş sessizce...ve anlaşılmamış... zaman geçmiş...dostluk eksilmiş..."bana bunu bir daha yapma" denilmemiş yok sayılmış....paylaşmanın eski hazzı kalmamış...
...gibi gibi gibi
kampanya çerçevesinde ezgi başaran ira yetkilisi garyy adams ile ropörtaj yapmış...adams: "Barış yapmak, düşman bellediğiniz tarafla iletişime girmek çok ama çok zordur." demiş...
konuşmayarak içten içe içimizde düşmanlar büyüyor ve çoğalıyorda farkında değiliz...aslında bir gün geliyor sevgilimiz, eşimiz, patronumuz, dostumuz, yan masadaki çalışma arkadaşımız düşmanımız oluveriyor...
karşı komşu geldi akşam oturmasına...angus inekleri el değmeden beslendikleri için öyle besili ve gürbüz görünüyorlamış...bizimkiler gibi şiddete maruz kalmıyorlarmış...mutlu ineklermiş yani:)
şahane bağladım yine:P
